Ο ποιητής της θάλασσας!!!

Λοιπόν, ο Νίκος Καββαδίας (που έφυγε από την ζωή σαν σήμερα το 1975), είχε στο σώμα του πολλά τατουάζ και ένιωθε υπερήφανος γι' αυτά!

Μα περισσότερο απ' όλα αγαπούσε την γοργόνα που είχε χαραγμένη στο μπράτσο του (την έλεγε "χορεύτρια")...

Ο Καββαδίας ξέροντας ότι το βασικό χαρακτηριστικό της γοργόνας, ως σύμβολο ερωτικής συντρόφου, είναι ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν κερδίζεται, ποτέ δεν παραμένει, ποτέ δεν ελέγχεται, "δένεται" με την γοργόνα του μπράτσου του και περιγράφει:

– Αυτή δε θα μ’ αφήσει ποτέ. Μ’ αυτήν θα πάω. Δεν θα με προδώσει. Τώρα αυτή είναι σαράντα χρο­νών κορίτσι. Μου την έφτιαξαν στο Χονγκ-Κονγκ – ε­κεί πέρα, νομίζω, τόσα χρόνια πού να θυμάμαι. Μερι­κές φορές, μερικές νύχτες που ξυπνάω, κοιτάζω τη χο­ρεύτρια με αγωνία και μου φαίνεται πως εξαφανίζε­ται!… Βιάζομαι να ξημερώσει να δω πως είναι ακόμα πάνω στο μπράτσο μου…

Είναι δυνατό ένας τέτοιος τύπος να μην γράφει ποίηση, ρε παιδιά; Δεν είναι!

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ

που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.

Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ’ το λαιμό

μας σπρώχναν προς την θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά

και στείλε την "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο

Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ’ ανοιχτά

και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της ανατολής κινήσαμε μικροί.

Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!

Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί στο Κονακρί, 

με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δώσ’ του στην στεριά κρεβάτι και να πιει.

όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες.... 

Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί

κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.

στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω 

Και πήδηξ’ ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς, 

στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ’ την Σκύρο

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!

Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν, 

μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά, 

κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου!!!

Το τσίμπημα του σκορπιού....

 Ένας μοναχός ζεν, διαλογιζόμενος στις όχθες ενός ρέματος, είδε ένα σκορπιό που είχε πέσει μέσα στο νερό και αποφάσισε να τον σώσει. Όταν τον έπιασε, ο σκορπιός τον τσίμπησε. Εξ αιτίας του πόνου, ο μοναχός άφησε πάλι τον σκορπιό ο οποίος έπεσε πάλι μέσα στο νερό. Ο μοναχός προσπάθησε πάλι να τον βγάλει από το νερό αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά. Ένας μαθητής που ήταν εκεί, πλησίασε τον μοναχό και τον ρώτησε: «Με συγχωρείς δάσκαλε, κάθε φορά που προσπαθείτε να σώσετε τον σκορπιό, εκείνος σας τσιμπάει, γιατί συνεχίζετε;» Ο μοναχός απάντησε: «Η φύση του σκορπιού είναι να τσιμπάει αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την δική μου εις το να βοηθήσω.» Πήρε, λοιπόν ένα φύλλο και έβγαλε έξω τον σκορπιό από το νερό και έτσι του έσωσε την ζωή…στην συνέχεια γύρισε προς τον μαθητή και του είπε: «Μην αλλάξεις ποτέ την φύση σου εάν κάποιος σου κάνει κακό, απλά πάρε προφυλάξεις. Οι άνθρωποι είναι σχεδόν πάντα αχάριστοι για τα οφέλη που τους προσφέρετε, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσετε να κάνετε το καλό, να εγκαταλείψετε την αγάπη που έχετε μέσα σας. Οι μεν επιδιώκουν την ευτυχία, οι δε την δημιουργούν. Να ανησυχείς περισσότερο για την δική σου συνείδηση παρά για την υπόληψη σου. Γιατί η συνείδηση δείχνει εκείνο που είσαι και η υπόληψη δείχνει εκείνο που οι άλλοι σκέφτονται για σένα. Όταν η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλάψεις, εσύ δείξε πως έχεις χίλιους λόγους για να γελάσεις....>>