Επανεκκίνηση

Εγώ προχωράω εσείς μείνετε στην μιζέρια σας.....

Ειλικρίνεια με αγένεια ή ευγένεια?

Τι προτιμάτε αλήθεια εσείς;

Επέτειος 28ης Οκτωβρίου

Τι πιο όμορφη αφιέρωση σε αυτούς που έδωσαν τα πάντα για να είμαστε εμείς σήμερα εδώ....
Συγγνώμη....
Ευχαριστώ δάσκαλε Κούρτη!

Πόσο αλήθεια....

Ο Ζυγός είναι απ’ τις περιπτώσεις που δεν περνούν απαρατήρητες. Ένα κράμα αντιθέσεων που βρίσκει ωστόσο τρόπο να ισορροπεί περίφημα ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω» του. Γλυκός, ευγενικός κι εpωτιάρης, ξέρει πώς να σε κερδίσει και –αν θελήσει– να σε κρατήσει. Ξέρει, όμως, καλύτερα πώς να σε αποσυντονίσει, όσο αποφασίζει τι επιθυμεί από σένα.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι το φόρτε του, γι’ αυτό μην κάνεις ποτέ το λάθος να τον υποτιμήσεις.

Θα σε τρελάνει:

Γιατί ως γνήσιος ζυγός, μπορεί να σε παίξει τόσο άνετα που θα μπορούσες να ξεχάσεις ακόμα και πώς σε λένε. Ο λόγος; Μπορεί, σαν άριστος pocker face, να διαβάζει τις μικροεκφράσεις του προσώπου σου, άρα και να καταλάβει πανεύκολα όλα όσα προσπαθείς περίτεχνα να κρύψεις. Και ψάχνεις εσύ, γλυκούλη, να βρεις τι σε πρόδωσε. Α, θυμήσου επίσης να μην παίξεις χαρτιά μαζί του ποτέ. Χαμένος χρόνος.

H ευφυΐα κι έμφυτη εναλλακτικότητά του χωρίς να προσπαθήσει καθόλου να εντυπωσιάζει. Είναι μια διεργασία που έρχεται φυσικά γι’ αυτό κι είναι τόσο ελκυστική. Μαζί του είναι σαν να βρίσκεσαι διαρκώς σε μια παρτίδα σκάκι, δεν μπορείς να προβλέψεις τις κινήσεις του κι αυτό το ξάφνιασμα σε (ξε)τρελαίνει.Όσο κι αν λες ότι δεν το αντέχεις, όσο κι αν πολλές φορές σου σπάει τα νεύρα ξέρεις ότι είναι ένα απ’ τα πιο ιντριγκαδόρικα στοιχεία που σε τράβηξαν επάνω του.

Γιατί είναι φουλ αναποφάσιστος κι αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό -εντάξει, ούτε και τελείως θετικό προφανώς. Το θέμα είναι πως ο Ζυγός μπορεί να καταλάβει και τις δύο όψεις του νομίσματος, να δει τα συν και τα πλην, να μπει μέσα σε κάθε επιλογή, ακόμη κι αν δε συμφωνεί τελικώς μ’ αυτήν. Αυτή η πολύπλευρη σκέψη του είναι κι λόγος που διαρκώς ταλαντεύεται. Και μας παιδεύει, αλλά μας γοητεύει.

Η ψυχραιμία κι η ειρωνεία του. Να θες να τσακωθείς σαν άνθρωπος και να μη στο επιτρέπει, να θες να εκραγείς κι αυτός ζεν να ρεμβάζει έξω απ’ το παράθυρο. Ένας Ζυγός δεν είναι για καβγάδες κι εντάσεις γι’ αυτό και σ’ εκνευρίζει ακόμα περισσότερο, γιατί έχει-δεν έχει δίκιο με κάποιο τρόπο κατορθώνει να σε πείθει ότι έχει.

Γιατί είναι εpωτιάρηδες και το ξέρουν. Το φλερτ ρέει στο αίμα τους. Είναι σαν διασκέδαση και πρόκληση γι’ αυτούς, αφού τους απελευθερώνει απ’ το βραχνά της δέσμευσης και τους αφήνει ελεύθερους να παίξουν το παιχνίδι τους. Ένας Ζυγός Θα σε ψήσει σωστά και μερακλίδικα σε σιγανή φωτιά μέχρι να σε φέρει και να λιώσεις. Εσύ για ένα ποτό βγήκες, θα μου πεις, πώς την πάτησες έτσι;

Η τέλεια ισορροπία του. Πώς γίνεται κάποιος που δεν ξέρει αν θέλει χειμώνα ή καλοκαίρι, καρπούζι ή πεπόνι (αλήθεια, ποιος τρώει πεπόνι;), κουραμπιέ ή μελομακάρονο, να βρίσκεται σε πλήρη αρμονία μέσα του; Κι όμως αν είσαι Ζυγός, μπορείς. Το δουλεύει συνεχώς, κάνει βήματα μπροστά και μερικά πίσω, αν χρειαστεί αυτοαναιρείται, αλλά πάντα διατηρεί την ψυχραιμία του. Ξέρει πως όλες τις ερωτήσεις θα τις απαντήσει ο ίδιος, θέτει προτεραιότητα την ψυχική ηρεμία του και μας συγχύζει με το τόσο ζεν του.

Η ευρηματικότητά του. Έχει μια λύση για κάθε πρόβλημα, θα μπορούσες να τον αποκαλέσεις και πολυμηχάνημα. Μηχανεύεται τρόπους να φέρει εις πέρας τα πάντα και τους εφαρμόζει όσο περίπλοκοι ή δύσκολοι κι αν δείχνουν. Καταστρώνει σχέδια με τέτοια λεπτομέρεια, που ούτε το FBI θα μπορούσε να ανακαλύψει τα ίχνη του. Οπότε, αν ποτέ βρεθείς σε αδιέξοδο, ξέρεις από τώρα σε ποιον να απευθυνθείς.

Η ευφράδειά του. Αν ισχυριζόμασταν χωρίς υπερβολή πως κάποιος το ‘χει με το λόγο –και δεν εννοούμε μόνο τον προφορικό– αυτός είναι σίγουρα ο Ζυγός. Θα σε γοητεύσει με τα κοπλιμέντα του και με τη συνδυαστική του σκέψη, την οποία μπορεί να εκφράσει ανοιχτά χωρίς να κομπλάρει. Από πράξεις πώς πάμε; Γιατί μην ξεχνάς «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που λέει κι ένα γνωστό άσμα.

Η επιμονή του -κι ας τον λένε κάποιοι κακεντρεχείς ανεύθυνο. Θέλει να γίνει διευθυντής στη θέση του διευθυντού; Θα το πετύχει. Θέλει να σε καμακώσει και να σε κάνει δικό του; Πες πως έγινε. Θέλει να πάει στο φεγγάρι διακοπές; Ε, κι αυτό ακόμα παίζει να βρει τρόπο να το κάνει. Με ευρηματικότητα και πείσμα βρίσκει λύσεις σε ό,τι βάλει σκοπό και δεν τον σταματά κάνεις. Ομοίως κι αν αποφασίσει να φύγει, δεν μπορείς να τον εμποδίσεις, έχει ήδη βάλει πλώρη για αλλού.

Ο ταξιδιάρης νους του. Μιας κι ο ίδιος βαριέται σχετικά εύκολα, δε θα μπορέσεις ποτέ να πεις ότι η ζωή μαζί του θα είναι ανιαρή. Είτε μέσα από μια ψαγμένη ταινία, είτε μέσα από νέες γευστικές δοκιμές, είτε στα ξαφνικά για τριήμερο σε μέρος που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει, ο Ζυγός θα σου γεμίσει τη ζωή εμπειρίες. Είναι λες και τα πιο παράξενα κι όμορφα πιάνονται απ’ το ραντάρ του και μόνο.

Ψήφισμα

ΨΗΦΙΣΤΕ

Τι θέλουμε αλήθεια;

Θέλω
Να περπατάω αφηρημένα στο απέραντο
Να φτιάχνω θάλασσα με νότες από πέλαγο
Θέλω
Θέλω κανείς να μην κρατάει πια το μέλλον μου
Να ξεχειλίζει η βροχή απ’ το καπέλο μου
Θέλω
Ν’ ακολουθώ από κοντά τις αυταπάτες μου
Να ζωγραφίζω τη ζωή από τις στάχτες μου
Θέλω
Θέλω οσμή από ουρανό όταν βραδιάζει
Να σας θυμάμαι όταν ο νους μου θα αδειάζει
Ζωή μου απόλυτη, ψυχή μου ιδιότροπη, βαθιά σου χαμένος
Ρυτίδα μου όμορφη, ανάσα μου άστατη, σε θέλω ως το τέλος
Σε θέλω ως το τέλος
Θέλω
Να `χω τη γεύση από τα ίχνη σου στα χέρια μου
Και ν’ αγκαλιάζω τη μορφή σου στα νυχτέρια μου
Θέλω
Θέλω τις νύχτες να χορεύω με τα χρόνια μου
Και το πρωί να κοροϊδεύω τα τελώνια μου
Θέλω
Να είμαι γυμνός όπως τη μέρα που γεννήθηκα
Και να ζητήσω όλα εκείνα που αρνήθηκα
Θέλω 
Θέλω να βγαίνω στα παλιά και τα καινούργια μου
Να είμαι μόνο χρεωμένος στα τραγούδια μου 
Ζωή μου απόλυτη, ψυχή μου ιδιότροπη, βαθιά σου χαμένος
Ρυτίδα μου όμορφη, ανάσα μου άστατη, σε θέλω ως το τέλος
Σε θέλω ως το τέλος
Θέλω 
Θέλω

Θέλω

Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων 3ου δημοτικού σχολείου Ηλιούπολης

Και αφού μπήκαμε στο χορό για την συνέχεια της προσπάθειας από τον προηγούμενο σύλλογο φτιάξαμε δειλά δειλά και μπλογκ για το σχολείο μας ώστε να ενημερωνουμε και ενημερωνόμαστε για θέματα που αφορούν το σχολείο μας και όχι μονο...
Καλή περιήγηση!!

Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο....

Τον Νίκο Κοεμτζή τον γνώρισα και μίλησα μαζί του πριν αρκετά χρόνια σε ένα πανηγύρι στην Αγία Μαρίνα Ηλιούπολης....
Αγορασα και το βιβλίο με την αυτοβιογραφία του που είχε γραψει ο Λιάνης Γιώργος με αφιέρωση για τον πατερα μου...

Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι
στοές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελί
ψηλά με πέπλα αίματος χλιμίντριζε η Σελήνη
Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη

Γεννήθηκε σ' ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλιστρούν στου Άδη το πανί
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν Δημοσθένη
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη

Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ' το '45
Κι οι χωρικοί απ' τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ' τον γιο
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία

Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
Κυλάει απ' την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγει;
Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δε φτάνει καμιά Αστυνομία
Για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν' η παρανομία
Νίκο, αγγίζω το στοιχείο σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας
Δυο καταδίκες 6 χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί
Αλλά για να την σώσει αν με εννοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμο
Και τότε τού 'παν έλα σε μάς για να προδώνεις

δε δέχθηκε στιγμή!
Κι απ' την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα,
κατέφυγε στην επαρχία
Μα όπου κι αν πήγε, το σήμα είχε σταλεί,

στην Σαλονίκη τον τσακίσαν
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανάρθε στην Αθηνά,
και τότε πιάσαν τη μνηστή του
Της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς
ώσπου διέκοψε μαζί του
Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός,
υπνοβατώντας σ' ένα κράτος
Που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά
διαφυγή καμιά
Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή,
των μπουζουκτζίδικων το γκέτο
Βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί

ν' ακούω έλεγε τα λόγια, τη φωνή,
και τ' αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω
Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο

Νίκο, σπασίματα γεμάτο
Παραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
Κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη,

ακούστηκε να ουρλιάζει
Παραγγελιά! γιατί το είδε το κακό
με δρασκελιές να πλησιάζει
Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη
τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά
δικό μου το κομμάτι!!
Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα,
ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους,
του Νίκου έκαψε τα φρένα

Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί,
γιατί του το 'χαν διαλύσει
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του,
στην φρικαλέα ατραξιόν του

Με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου
Στον εαυτό του είπε Νίκο, συγκρατήσου
τραβώντας κιόλας το λεπίδι

Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβει
Σφαχτηκαν 3 μαχαίρωσε άλλους 6,
φωνές, ανοίχτε θα μας σφάξουν
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε
εσένα δε θα σε πειράξουν.
Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο;
Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένιωσε ότι θα τον δώσουν
θα φύγω είπε με μια βάρκα ν' ανοιχτώ,
φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!

Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν
και Νίκο να μην βρίσκουν
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες,
ο ένας με τις χειροπέδες

Τον εκυκλώσαν βγαίναν απ' τα γύρω μέρη,
κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δε θα 'δινε σ' αυτούς
και πέταξε μαχαίρι

Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι
μα εκείνοι τού ριχναν στα πόδια
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης
του 'δωσε μια με ένα καδρόνι
Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά
σαν αιμοβόρο κτήνος
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί
παράξενο δεν ήταν
Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν, μιαν άλλη απειλή
Τό 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου
Μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει
που να σου εξηγώ
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και την νοικοκυρά του
Οι δικηγόροι λέγαν ανώμαλη ψυχή,
κοιτάξτε τα χαρτιά του
Νίκο, χωριό συσκοτισμένων
Νίκο, ποίοι σ' έχουν κυκλωμένο;
Ο ίδιος ξέγραψε απ' αρχής τον εαυτό του,
το είπε πρέπει να πεθάνω
Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών
μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του
Καθώς διηγώταν την ζωή του,
θαρρούσα δε θ' αντέξω
Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω
Στα γράμματά του από τη φυλακή, ο βίος δε διαφέρει
Ασφυκτιούσε σαν ζωο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα
της δικαιοσύνης την γαλέρα
Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά,
τον βλέπω σε αργές στροφές
Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
Στ' ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της
Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει,
με τον ζουρλομανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει,
θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει
Νίκο, ποτέ δε θά 'ναι έτσι
Νίκο, είν' η αρρώστια που μας σώζει
Καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ' το κελί σου
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου

Οι ψυχές και οι αγάπες....

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ' άνυδρους ανέραστους αντάρτες
στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
βρίσκει την αχτίδα π' απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να κτυπήσεις
να σου πω για να σε πείσουν
στα μετάξια να σε ντύσουν
να φανούν λευκά δοντάκια
μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που 'χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ' όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

Καλός άνθρωπος γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Και αυτό δεν είναι κατάρα. Χάρισμα είναι..

Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας. Άτομα καλοπροαίρετα, φιλικά, συμπαθητικά.

 Ανθρώπους που δίνουν και τους ευχαριστεί μόνο αυτό.

 Δεν εθελοτυφλούν, δεν πιστεύουν ότι δίνουν όσα παίρνουν, γιατί στην τελική αυτό τους αφήνει αδιάφορους.

Δε δίνουν μόνο όταν έχουν συμφέρον, δεν σκέφτονται καν τις συνθήκες τόπου, χρόνου και κυρίως ατόμου, όταν είναι να προσφέρουν.
Για αυτούς ο καλός λόγος, η χαρά που θα μοιράσουν και η αγάπη που απλόχερα δωρίζουν έρχεται αυθόρμητα.

Δε θέλει σκέψη η καλοσύνη!

Είναι άτομα, που όπως λένε, και το τονίζω το όπως λένε, χαίρεσαι να συναντάς, να κάνεις παρέα μαζί τους, να τους έχεις στη ζωή σου στην τελική! Μιλάς για αυτούς και τα λόγια σου στάζουν μέλι, τους επιδοκιμάζεις και θεωρείς με το κουτό σου το μυαλό ότι έτσι ανταποδίδεις αυτό που… δεν σου ζητούν!

Αλλά τελικά όλα είναι μόνο… λόγια!

Είναι κοινότυπο, αλλά εδώ αρμόζει απόλυτα η φράση «να τα βράσω τα λόγια, η πράξη έχει σημασία»!

Αν χαιρόσουνα πραγματικά που στην ζωή σου είχες την τιμή να γνωρίσεις ένα τέτοιο άτομο, θα έδινες λίγη προσοχή στα σημάδια.

Οι άνθρωποι, γενικά προσφέρουν στους άλλους αυτά που επιθυμούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Αυτό είναι και το πολυπόθητο σημάδι! Ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου και τόσο καιρό ποδοπατάς, επειδή τον θεωρείς δεδομένο, θέλει απλά την προσοχή σου.
Δεν έχει ανάγκη από λεκτική αναγνώριση των όσων κάνει για σένα, αλλά από πρακτική.
Είναι άνθρωπος ευαίσθητος, που έχει καταλάβει το απόλυτο νόημα της ζωής, την ανιδιοτελή προσφορά!

Απλά και αυτοί… άνθρωποι είναι και όχι καλοφτιαγμένα ρομπότ.

Κάποιες στιγμές ξυπνάει μέσα τους η λογική, η κοινή λογική.

Βλέπουν πράγματα που βγάζουν μάτι, ότι πιάστηκαν κορόιδο. Είναι κάποιες στιγμές, – στο κάποιες δώστε σημασία, γιατί είναι αυτές οι εξαιρέσεις – που τους παίρνει από κάτω, που ξυπνάνε λες και βγήκαν από λήθαργο και αντικρίζουν την ωμή και σκληρή πραγματικότητα.

Συνειδητοποιούν ότι αυτό για το οποίο τόσο καιρό πάσχιζαν δεν αξίζει, δεν αγγίζει καμία προσδοκία τους.

Και νιώθουν το απόλυτο κενό, την απογοήτευση, που χειρότερο συναίσθημα δεν υπάρχει. Η λύπη, η στεναχώρια, ο θυμός είναι εφήμερα, ο χρόνος τα γιατρεύει. Η απογοήτευση όμως, σε πληγώνει βαθιά, σου δημιουργεί τραύμα, ανεπανόρθωτο. Σου διαλύει το μέσα σου σαν παλάτι στην άμμο. Αυτό κατεδαφίζεται και εσύ νιώθεις άδειος.

Κι όμως, ακόμη και τότε δεν κατηγορούν τους άλλους, θεωρούν ότι υπαίτιοι είναι αυτοί οι ίδιοι. Και ίσως να έχουν δίκιο! Γιατί δίνουν χωρίς να λογαριάζουν σε ποιον πάει, δεν κρίνουν τους ανθρώπους με τα συνήθη κριτήρια.

Αν αγαπούν , αγαπούν αληθινά και δίνονται άνευ όρων. Αναγνωρίζουν τα λάθη τους, που τους οδήγησαν σε αδιέξοδα. Δεν κρατούν όμως κακία και αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο τους, που τους καθιστά έρμαιο της τύχης τους!

Αυτά τα άτομα συνήθως, είναι και τα πιο πληγωμένα. Αγαπήστε τα, λίγο παραπάνω! Δίνουν στους άλλους με την ελπίδα ότι έτσι. θα γιατρευτεί η δική τους πληγή, θα καλυφθεί η δική τους ανάγκη για αγάπη. Και στην τελική, τι ζητάνε; Να τους σηκώσεις, όταν πέφτουν!

Ένα άγγιγμα από το πουθενά, εκεί που δεν το περιμένουν. Ένα τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο. Ένα φιλί για καληνύχτα ή ευχαριστώ. Μία βόλτα που θα τους ξεκουράσει και θα τους αλλάξει τη ρουτίνα.

Απλά πράγματα ζητούν αυτοί οι άνθρωποι. Ενδείξεις μικρές, αλλά θαυματουργές. Ικανές να τους βυθίσουν πάλι… στον κόσμο τους, που δεν είναι ονειρικά πλασμένος, ούτε έχει ροζ συννεφάκια.

Απλά όταν ο ουρανός γεμίζει με γκρι σύννεφα βρέχονται, γιατί βάζουν κάτω από την ομπρέλα τους αυτούς που αγαπούν… και λένε ότι λατρεύουν να περπατάνε στη βροχή!

Και είναι μάταιο να προσπαθήσει να αλλάξει ένας τέτοιος άνθρωπος. Θα πέφτει πάντα σε τοίχο. Θα του συμπεριφέρονται άσχημα και όμως, στην πρώτη ευκαιρία θα συμπεριφερθεί σωστά.

Έτσι γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

Δεν θα πω ότι είναι κατάρα, το αντίθετο μάλιστα, είναι χάρισμα, που δυστυχώς δεν έχει αναγνωριστεί και δεν εκτιμάτε σχεδόν ποτέ.

Και επειδή σε αυτήν την ζωή, οι καλοί θα την πατάνε πάντα, και όσο αυτή θα τους πατάει αυτοί θα σέρνονται, μήπως πρέπει απλά να τους δωρίσουμε και άλλη μία ομπρέλα για τις βροχερές μέρες;

Της Κωνσταντίνας Ποζουκίδου

Ψηλά!!!!

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.

Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, 
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, 
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, 
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω, 
σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.

Μα εγώ μ’ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, 
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, 
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, 
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.