Ο ποιητής της θάλασσας!!!

Λοιπόν, ο Νίκος Καββαδίας (που έφυγε από την ζωή σαν σήμερα το 1975), είχε στο σώμα του πολλά τατουάζ και ένιωθε υπερήφανος γι' αυτά!

Μα περισσότερο απ' όλα αγαπούσε την γοργόνα που είχε χαραγμένη στο μπράτσο του (την έλεγε "χορεύτρια")...

Ο Καββαδίας ξέροντας ότι το βασικό χαρακτηριστικό της γοργόνας, ως σύμβολο ερωτικής συντρόφου, είναι ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν κερδίζεται, ποτέ δεν παραμένει, ποτέ δεν ελέγχεται, "δένεται" με την γοργόνα του μπράτσου του και περιγράφει:

– Αυτή δε θα μ’ αφήσει ποτέ. Μ’ αυτήν θα πάω. Δεν θα με προδώσει. Τώρα αυτή είναι σαράντα χρο­νών κορίτσι. Μου την έφτιαξαν στο Χονγκ-Κονγκ – ε­κεί πέρα, νομίζω, τόσα χρόνια πού να θυμάμαι. Μερι­κές φορές, μερικές νύχτες που ξυπνάω, κοιτάζω τη χο­ρεύτρια με αγωνία και μου φαίνεται πως εξαφανίζε­ται!… Βιάζομαι να ξημερώσει να δω πως είναι ακόμα πάνω στο μπράτσο μου…

Είναι δυνατό ένας τέτοιος τύπος να μην γράφει ποίηση, ρε παιδιά; Δεν είναι!

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ

που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.

Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ’ το λαιμό

μας σπρώχναν προς την θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά

και στείλε την "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο

Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ’ ανοιχτά

και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της ανατολής κινήσαμε μικροί.

Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!

Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί στο Κονακρί, 

με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δώσ’ του στην στεριά κρεβάτι και να πιει.

όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες.... 

Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί

κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.

στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω 

Και πήδηξ’ ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς, 

στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ’ την Σκύρο

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!

Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν, 

μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά, 

κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου!!!